Ciekawym jest zjawisko idealizowania zycia przez ludzi, wszedzie gdzie tylko nie spojrzymy czy uslyszymy mozemy natknac sie na dziela, wytwory mysli ludzkiej, ktore wedlug mniemania ludzi sa zblizone do idealu, czyli dobre, przejrzyste, podniecajace, nastrojowe, cieple, bezpieczne, proporcjonalne, nieskazitelne itp itd co znaczy dalej, idealne. A przeciez zycie nie przypomina idealu w zadnym calu, zawsze znajdziemuy cos co przeszkadza lub narusza "idealna strukture". Czy moze istniec idealny swiat? Moim zdaniem gdyby istnial bylby zupelna nicoscia, proznia idealna jak to pisal Lem. Poszukiwanie idealu prawdopodobnie jest zwiazane z nasza psychika uksztaltowana na przestrzeni milionow lat, ktora to w obliczu wielu zagrozen wymyslala sobie abstrakcyjne formy zastepcze, tego co jest w rzeczywistosci by moc zneutralizowac ciagly strach i niepewnosc, co nie jest nam obce i dzis. A moze sa i tacy ktorzy nie maja takiej potrzeby idealizowania, a moze idealizuja nie myslac o tym ze tak czynia? A moze to tylko abstrakcyjna forma odpoczunku naszego mozgu? Po co nam idealizowania skoro wszelkie odchylki od niego powoduja stres i zwatpienie?
No tak, idealny swiat zawsze bedzie celem naszych marzen, a najlepiej zeby ten ideal byl po naszej mysli, byl patentem na cale zlo. To jest jak narkotyk. Nie ma idealu i nigdy nie bedzie poniewaz kazdy z nas ma inny punkt widzenia na ten temat. A jesli juz to moze caly ten swiat jest sam w sobie idealem dlatego, ze w ogole istnieje?
