niema konca ni poczatku
Bo tych dwoje jak jednosc jest
Patrzac w przepasc - kiedy stapam
Na rownine wkraczam wnet
Wszechobecna mysl kreuje
Lalki ktore ludzmi sa
Poza skrajem w nieskonczonosc
Czujesz mysla i podazasz nia
Nie ma mysli bez powloki
Nie ma ciala bez uczucia
Tam gdzie sens tam chaos
Czy to sen czy sen o snie
Wszystko poza wiedza jest
Wiem ...A juz myslalem ze juz zniknalem we mgle. Dzieki za pamiec. Nie dawno zaczalem kompletowac moje archiwum muzyczne po utracie tego co zostawilem w kraju juz na zawsze. Jest taki jeden utwor ktory zrzyma mnie jak mokra scierke. Ilekroc go slucham jestem myslami ponad rok wczesniej, kiedy swiat ze wszad slal mi pocalunki i unosil mnie wysoko, wysoko zeby potem ... Ale to juz koniec zadumy. Jestem juz daleko od wszystkiego i zostawilem sobie tylko to co warto bylo zostawic. Tego nie da sie wymazac chocbym bardzo chcial. Lzy juz wyschly bezpowrotnie i zostal niewidzialny cien po niewidzialnym kwiecie, ktorego zapach jest intensywniejszy niz kiedykolwiek. Czuje ze wreszcie jestem tam gdzie moja dusza chciala byc zawsze. I nie jest to miejsce na ziemi. To stan, w ktorym myslom poddaje sie bez oporu. Plyna jak nuty mojej ulubionej muzyki i swieca jak zywe gwiazdy, drogowskazy na drodze do.... Kazdy ma swoja sciezke. Wrocilem z dalekiej podrozy do nikad. Teraz pozostaje mi degustacja tego co widze i czuje. Co widze, dotykam, a co dotykam, przytulam jak wielka nadzieje ze radosc ktora stala za murem teraz juz czeka na mnie z otwarymi ramionami. Nie mam juz zadnych zludzen. Tak jest bezpieczniej i spokojniej. Kocham caly czas to co kochalem cale zycie tyle ze zawsze staralem sie moja milosc ubrac w otoczke tak ulotna i nierealna. Wiec pozostawilem ja samej sobie niech unosi sie wokol mnie swobodnie i pozwala na marzenia jakich nigdy jeszcze nie doswiadczylem. To jest i poezja i proza jednoczesnie. Jedno drugiemu nie przeczy wrecz przeciwnie. Prawda, ze nie jestem wymagajacy:) Nutka melancholii zawsze pozostanie, moze na dokladke jest podszyta nadzieja ze los kiedys wysle do mnie maly znak, ze nie jestem jednak calkiem sam. Nie licze na to by juz nie cierpiec przez wlasna proznosc i egoizm. Czy mozna to nazwac pogodzenie z losem? Moze tak a moze nie. Wszystko zalezy jak do tego sie pochodzi. Ja postanowilem nie zasypiac w tym co tracilem i stracilem. Ten egzamin juz mam za soba. Taaak wrocilem z dalekiej podrozy i to dosc szybko! Pozdrawiam wszystkich i dziekuje za odrobine pamieci. To bardzo mile ze ktos mimo mojego milczenia mial tyle sily zeby cokolwiek ..... Znowu sie chwale - to nie tak - poprostu czuje ze jestem i tyle, co nie?
