Rozwiane marzenia.
Percią jak kozica
słońcem oślepiony
ku przełęczy znanej
parłem niestrudzony.
Żlebem obok turni
przekraczając kontrast
sinych skał, wkroczyłem
w zielony krajobraz.
Łąki kolorowe
wśród niskich kosodrzew
co wiosna kwiatami
obsypała szczodrze.
Wspomnieniem dotknięty
wzrok rączo pomyka
mosteczku szukając
wartkiego strumyka.
Już się walka toczy
w upadłym bastionie
iskierka tęsknoty
niczym watra płonie.
Pragnienie wybucha
nadzieja się rodzi
ścieżka ciągle pusta
nikt nią nie nadchodzi.
Szemrze strumyk cicho
niczym Ty przed laty
szmerem odurzając
jak wiosenne kwiaty.
Tylko echo niesie
skargi ciężkie brzemię
marzeń, które halny
rozwiał mocnym tchnieniem.
Idol
